Amanın da amanın,
Kaç günler geçmiş blog ıssız kalmış, çorak toprağa da dönmüş, vay anam vaaayyy..
Tabi bilmeliydim ben blog açarken hergün uğramam gerektiğini, bir ceee demem gerektiğini..
Ama n'apayım geçen haftanın hızını hala sürdürmekle birlikte nefes almakta güçlük çekiyorum..
Cumartesi günü bizim minik kedinin geçici evinde daha fazla kalamayacağı ve onu alacak kişinin vazgeçtiğinin haberini alarak mideme yumruklar yedim, hasta oldum, yataklara düştüm
Hemen internete ilan verdim çaresizce. Artık nasıl yazdıysam ilanı 40 kişi aradı, çok şükür kedi harika bir eve gitti ve çok seviliyor şimdi..
Derken Salı günü Can Hoca'nın dersinde sunumum vardı ve fena geçmedi. Selimiye Camii'nin Unesco Dünya Mimari Miras Listesi'ne girme sürecini anlattım. Oh birinden kurtuldum ya, çok şükür..
Şimdi önümüzdeki haftaya çalışılacak bir kocaman eser, Nazlı'nın bebeğinin Baby Shover'ı, Elçin ile buluşma ve aslında çılgınca ödevler var. Çok işin olduğu zaman yaptıklarından da zevk almıyorsun..
Hoşbuldum :) Yeni başlamışsın ne güzel. Bende beklerim :) Kedicik için sevindim :)
YanıtlaSilBak sana bi tavsiye, ne kadar çok kişiye yorum yapar ve ne kadar çok arkadaş edinmeye çalışırsan o kadar çok çevren ve takip edenin olur :) Yani okuduğun bloglar varsa yorum yapmadan geçme, seni farkederler mutlaka :) Yorumlar kaynaştırır insanları :)